Het voelt zo tegenstrijdig. De lente die -na een bijzonder lange tijd van alsmaar regen- in al zijn vrolijke kleuren, bloesems en zonlicht losbarst.
Nieuw leven, en dat tegenover de strijd die in de hele wereld geleverd wordt tegen het coronavirus.
Als ik naar het nieuws kijk, lijkt het alsof er alleen maar ziekte, heftige ziekte, en dood is.
Dat is natuurlijk niet zo, maar soms bekruipt me dat gevoel wel.

Ik werk thuis en zie al die bloesempracht. Ik zie kleine en grotere vogels van het door ons
gestrooide zaad en verkruimeld brood pikken, zich nestelen en zich gedragen alsof ze zich van geen kwaad bewust zijn.
Dat zijn ze zich ook niet … wat weten zij van hoe het er in de mensenwereld aan toegaat? Bijna jaloers word ik op ze,
op die kleine vogels. Maar ik zie er tegelijkertijd ook iets moois, iets hoopvols in.
Want juist nu valt die lente meer op. Ik hoorde het ook al iemand op televisie zeggen: alsof de uitbraak van al dat nieuwe leven
ons nu nog meer opvalt dan in al die andere jaren. Omdat we er waarschijnlijk nu ook zoveel meer behoefte aan hebben.

We zitten in de veertigdagentijd. Je zou het bijna vergeten. Maar het is wel zo.
We zijn bovendien al een heel eind op weg naar Pasen. En ja, ondanks de crisis die ons wereldwijd treft zal het straks toch Pasen worden.
En het zal Hemelvaart en Pinksteren worden. Is dat niet mooi?

Die uitbraak van nieuw leven in de natuur doet me daarnaast denken aan al die mooie initiatieven van mensen.
Daar waar het leven nu niet makkelijk is, er allerlei beperkende maatregelen worden opgelegd aan iedereen, daar vinden mensen elkaar,
steken mensen van harte de handen uit de mouwen om de ander te helpen, worden mensen creatief om dingen te ondernemen die we anders nooit bedacht zouden hebben. Is dat niet zeker zo mooi?

Ik troost me maar met die gedachten. Op dit moment kan ik zelf weinig veranderen aan de hele situatie.
Maar ik hoop iedereen die dit leest iets mee te geven, waardoor we allemaal de moed er in houden en ons een weg er doorheen slaan.
Het is nog even voordat het Goede Vrijdag is, maar Marijke de Bruijne schreef woorden, waar ik in deze tijd regelmatig aan denk.
Voor mij zijn het hoopvolle en troostrijke woorden van de overgang van Goede Vrijdag, via Stille Zaterdag naar Pasen,
feest van het leven dat het wint van de dood. Het winnen van de dood: dat krijgt opeens een heel andere dimensie dezer dagen. Ik wens iedereen deze hoop en troost toe in de komende tijd.

Nachtblauw de hemel, donker de aarde, geen enkel geluid.
Niets te horen, niets beweegt, als in doodsslaap wachten wij .. op wat komt.

                                                                                                                                                                 Lonneke Gunnink – van den Berg, pastoraal werker parochies H. Kruis en H. Lebuinus