Herkent u dat, het gevoel even weer het helemaal normale te kunnen voelen? Of het ooit weer helemaal normaal zal zijn, zoals het vóór de pandemie-uitbraak normaal was, is natuurlijk nog maar de vraag.

tuinMaar ik kan er wel naar verlangen. En dan is er voor mij één ding dat helpt: mijn tuin. (Dat kan ook heel klein: in een paar potten.) Ik kijk en lees daarvoor graag het Engelse tv-programma en bijbehorend magazine (in het Nederlands) Gardeners’ World. In dat Engelse programma hadden ze daar een mooie term voor, die we natuurlijk niet goed in het Nederlands kunnen vertalen. Zij noemden dat verlangen naar de normaal-heid. En dat is wat de natuur ons biedt. Die groeit en bloeit gewoon door. De vogels gaan door met nestelen en voer zoeken. Zo ook de vlinders en insecten. Zij hebben geen weet van corona of COVID-19.
Ik was het vóór de pandemie-uitbraak al van plan en ik was er vorig jaar met kruiden mee begonnen, maar ik ben nu toch echt een moestuintje gestart. Wat heerlijk is dat. Heerlijk om met je handen in de aarde te zitten. Heerlijk om de zon, de wind, de regen te voelen. Het allermooiste is natuurlijk alles te zien groeien. Dan te ontdekken dat er niet tegenop te eten is. Met name tegen het groeien van de peterselie, rucola en rode pluksla is niet op te eten. Een maaltijd klaar gemaakt, mmm heerlijk even iets uit eigen tuin erbij doen.
Afgelopen weekend kwam ik er dan eindelijk aan toe om ook e.e.a. te zaaien. Ik kan ze wel de grond uit kijken! Maar zo werkt het natuurlijk niet. Geduld is een schone zaak.
Even die normaal-heid ervaren. En er dan weer tegen kunnen. Ik hoop dat u er iets van herkent - in uw eigen tuin, pot of ergens in een geïmproviseerd kasje binnen - en het zelf ook als een bemoediging kunt ervaren.
Lonneke Gunnink – van den Berg, pastoraal werker parochies H. Kruis en H. Lebuinus