Op zondag 7 mei om 9.30 uur is er op de Boerhaar een H. Mis waarin pastoor Cornelissen voorgaat. Na deze viering zal de pastoor deze kapel, gebouwd op  het kerkhof direkt achter de Willibrorduskerk, inzegenen.

  (door parochiaanvoorganger Williy van Bussel  uit Wijhe) 
 Het beeld van Jezus als “de goede Herder” is ons vertrouwd. Jezus met de herdersstaf in de hand, met een mooi aureooltje en de schaapjes aan zijn voeten. Dit soort afbeeldingen geven ons een idyllisch beeld, maar de werkelijkheid in Jezus’ tijd had een heel ander gezicht. In de lezing van vandaag staat niet “Ik ben de goede herder”- die vergelijking vinden wij pas wat verder bij Johannes – hier zegt Hij “Ik ben de deur van de schaapsstal”.

Om de volle draagkracht ervan te begrijpen moeten wij even teruggaan naar de levenswijze van Jezus’ en zijn streekgenoten in het begin van onze jaartelling. Zowel op de vlakten als in de heuvels, met uitzondering van een smalle groene strook langs de oevers van de Jordaan, bestond de bodem uit schrale, arme zandgrond of lava. Het water was schaars. De zomers waren heet, de winters bitter koud. Alleen geiten en schapen konden op deze schrale grond gedijen en moesten zorgen voor voedsel en kledij. Door de slechte kwaliteit van de bodem konden de schapen niet lang op dezelfde plaats blijven grazen; men moest ze voortdurend verplaatsen; dat was de taak van de herders.

Als de nacht viel dreigde er altijd gevaar: de streek werd geteisterd door talrijke groepen wolven en jakhalzen die op jacht gingen en waartegen een geïsoleerde herder volkomen machteloos was. Dan waren er ook gevaarlijke bendes actief die erop uit waren schapen te roven om ze ter plaatse te slachten en het vlees mee te nemen. Verspreid over het gebied moesten stevige stallen gebouwd worden. Bovendien moest die stal bewaakt zijn. Zowel mensen als dieren konden er dan beschutting vinden, want het was er veilig en warm.

“Ik ben de deur van de schaapsstal” wil dus eigenlijk zeggen “ kom langs Mij en Ik zal u geborgenheid bezorgen”. Kom langs mij: ik ben een veilige haven. Mij kan je vertrouwen want ik ben geen knecht in dienst van een heer, ik geef om mijn schapen, ze zijn me dierbaar, ik ken ze zelf allemaal bij naam.

Schapen weiden was in die tijd een hard en gevaarlijk beroep. Alleen diegenen die geen ander werk konden vinden, gingen schapen hoeden. Het waren de paria’s in de maatschappij, vaak ook waren het slaven van een rijke grondeigenaar. Als slaven waren ze dan ook direct gebonden aan de grond van hun meester en konden niet vrijuit gaan waar ze wilden. Jezus heeft het juist niet over een meester- knecht-verhouding, maar over een oprechte menselijke verhouding van onderlinge liefde.

Wat voor ons bijzonder troostend kan zijn in dit stukje evangelie is de uitdrukking: “zijn schapen roept hij ieder bij hun naam”. Voor de goede Herder zijn de schapen geen nummer in de kudde; hij heeft als het ware met ieder schaap een persoonlijke relatie. Dat doet ook denken aan de uitdrukking die wij horen in de uitvaartliturgie, en die luidt “dat onze namen zijn geschreven in de palm van Zijn hand”. Het zijn beide figuurlijke uitdrukkingen, maar ze zijn oh zo hoopgevend: God wil een persoonlijke relatie met ons hebben.

Als Jezus het heeft over “diegenen die er vòòr Mij zijn gekomen” dan heeft Hij het over enkele rondzwervende predikers die zich voor Messias uitgaven, maar die van het vertrouwen misbruik maakten om te stelen. In de periode dat Johannes zijn evangelie opschreef was hierover onrust ontstaan. En tenslotte zegt Jezus ook: “Wie langs mij komt … zal weidegrond vinden”. Weidegrond vinden, dat betekent eigenlijk: het doel bereiken voor herder en schapen.

Als het in het evangelie op deze 4 e zondag na Pasen over de goede Herder gaat is het woord roeping nooit ver weg. De roeping wordt geassioceerd met een beslissend moment in het leven van een mens die daardoor de studie tot het priesterschap gaat doen of als religieus gaat leven. Op roepingenzondag bidden we speciaal voor die specifieke roeping tot het priesterschap of het religieuze leven. Maar ook wij als gelovigen hier bijeen zijn geroepen. Geroepen om ons in te zetten voor onze naaste en om vrijwillig in te zetten voor onze geloofsgemeenschap. Onze paus heeft kort geleden nog nadrukkelijk gewezen op het grote belang van het werk van vrijwilligers binnen de kerk.

Ook wij, gewone mensen, parochianen, zijn geroepen om te proberen de Blijde Boodschap te verkondigen en ze elke dag opnieuw waar te maken in ons leven buiten deze kerkmuren. Ieder met onze eigen talenten, vaardigheden, onze wil om samen Gods kerk te willen zijn èn te blijven. Een kerk die het in deze tijd in ons land moeilijk heeft. Die zich als baken van het geloof terug aan het trekken is uit veel plaatsen. Waarbij vrijwilligers soms de moed in de schoenen zinkt als ze zich bij hun inzet niet gesteund of zelfs tegengewerkt voelen door de kerkelijke leiding. Als we moeten aanvaarden dat er minder vaak een kerkdienst in de eigen kerk is en we de hoogfeesten niet meer volop in onze eigen vertrouwde kerk kunnen vieren. Als de kerk die je leven lang zoveel heeft betekent gesloten gaat worden.

Geroepen worden, het is de Herder die tot je spreekt, die je oproept: “Kom, ga met me mee...” De goede Herder kent zijn schapen bij naam en zij kennen zijn stem. Als wij voor een moeilijk moment of keuze staan in ons leven, blijven we dan zijn stem herkennen op het kruispunt van keuzes die we kunnen maken? Kies je voor persoonlijk gewin, voor geld of bezit of macht, of hoor je toch die stem. Wij weten het: Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Onderweg tijdens ons leven willen wij dus beslist door de poort van de schaapsstal om veilig te schuilen en ons geborgen te weten. Zullen wij dan, op onze beurt, goede herders zijn voor anderen ?