De werkgroep Kerk in de Samenleving ( KeSa) organiseerde vorig jaar geen oogstdankviering in de geloofsgemeenschap Engelbert.
Ook dit jaar zijn de Coronamaatregelen nog steeds van invloed op plaatsen waar veel mensen samenkomen. Om die reden is een dergelijke viering niet te plannen.
In deze openluchtvieringen willen we steeds de nadruk leggen op onze afhankelijkheid van de natuur ; een aantal keren was het weer ons niet gunstig gezind en werd de viering in de kerk gehouden, in plaats van in de open lucht of op een boerderij. Afhankelijk zijn van de natuur: onzekerheid over alles wat we niet in de hand hebben. Dat geldt voor het virus dat ons in zijn greep houdt waardoor het nog steeds niet veilig is om met een grote groep bij elkaar te komen. Dit jaar werden we ook op een andere manier geconfronteerd met het feit dat niet alles maakbaar is, de extreme weersomstandigheden en wateroverlast waardoor veel oogst verloren is gegaan.
Zeker is dat klimaat verandert en dat deze ontwikkeling grote gevolgen kan hebben voor de toekomst van ons allemaal. Het gevolg kan angst zijn voor wat er kan gebeuren, maar het onder ogen zien en meehelpen aan bewustwording biedt meer mogelijkheden. Er zijn hoge ambities voor een eerlijke groene wereld uitgesproken in het klimaatakkoord van Parijs in 2019 en veel eerder in 1968 door de club van Rome waar zesendertig Europese wetenschappers hun bezorgdheid uitten over de toekomst van onze planeet. Het resulteert vier jaar later in een spraakmakende studie die uitgroeit tot een wereldwijde bestseller: “De grenzen aan de groei “ Daar zien we nog te weinig resultaat van in de hedendaagse keuzes. Al blijven klimaatactivisten en wetenschappers ons wijzen op de noodzaak tot verandering van onze houding ten opzichte van de natuur. Als we het allemaal maar gewoon vinden is er ook geen reden voor dankbaarheid; tonen we onze verantwoordelijkheid in de keuzes die we maken, dan geven we blijk van onze dankbaarheid voor al het moois dat ons omringt en waar we zuinig op moeten zijn.
Jules de Korte heeft al in 1974 het lied: “land van de toekomst” geschreven, gebaseerd op het verhaal van de ark van Noach. Je kunt het lied beluisteren op You Tube.

Ik heb twee duiven opgelaten, hij en zij, door simpelweg hun vleugels los te binden
Zodat ze vrijwel zeker volgens mij, moeiteloos de juiste richting vinden

Naar het land van de toekomst, het toekomstige land
Naar het land van de toekomst, het toekomstige land

Ik heb ze afgewacht tot de avond viel, maar nooit is een spoor van hen gevonden
Met duidelijk twijfels in mijn ziel heb ik toen twee raven uitgezonden

Naar het land van de toekomst, het toekomstige land
Naar het land van de toekomst, het toekomstige land

Maar ook de raven zijn helaas nooit weergekeerd, ik durfde er met niemand over praten
Omdat je tot het laatste toe probeert, heb ik toen twee mussen losgelaten

Naar het land van de toekomst, het Toekomstige land
Naar het land van de toekomst, het Toekomstige land

De beide mussen kwamen weer maar vraag niet hoe, ze hebben in mijn de hand de geest gegeven
Waar glijden we in 's hemelsnaam naartoe als er zelfs geen vogel meer kan leven

In het land van de toekomst, het toekomstige land
In het land van de toekomst, het toekomstige land

Overweging 21e zondag door het jaar (door parochiaanvoorganger Williy van Bussel  uit Wjhe)
Kiezen voor Hem, staat er vandaag voor op ons misboekje. Iedere dag, op zoveel momenten van de dag, maken we keuzes. Talloze keuzes per dag. Heel alledaagse. Over wat voor kleding we zullen aantrekken, of we op de fiets naar de winkel gaan of toch de auto even pakken, over wat we zullen gaan eten, welke boeken we lenen bij de bieb of naar welk tv programma we vanavond gaan kijken. Ook maken we in ons leven grote keuzes, levenskeuzes, als we iemand vinden waarvan we gaan houden om samen het leven te gaan delen. Als we verhuizen vanwege een nieuwe baan of emigreren gaan voor een nieuwe toekomst over de grens.
Het zijn allemaal keuzes, belangrijke en onbelangrijke, maar in het licht van de levenskeuze die ons vandaag wordt voorgelegd van een heel andere orde. God nodigt ons uit te kiezen voor Hem, het is de grootste keuze waarvoor we in ons leven worden gesteld, kiezen voor God, omdat het uitstijgt boven alles wat ons hier op aarde bindt.
Jozua houdt het volk dat net is aangekomen in het Beloofde Land de keuze voor: gaan we verder met God die ons hier gebracht heeft?  Gaan we inderdaad bouwen aan een land en een volk die gebouwd zijn op de waarden die we ontdekt hebben tijdens die woeste tocht door de woestijn: op de Tien geboden, op de zorg voor de kwetsbaren, aandacht voor de sabbat, gastvrijheid voor vreemdelingen, eerlijkheid en betrouwbaarheid enz.
Keuze voor God betekent leven vanuit die waarden en ontdekken dat je daarin  ruimte vindt om te leven.
Mensen zeggen soms: “kiezen voor God is het einde van alles wat leuk is in het leven”.
Geloof hangt in die vooroordelen samen met van alles wat niet mag, het moeten gehoorzamen aan allerlei strenge oude geboden, beperkende levensregels en verouderde rolpatronen, en vooral dus met de gedachte dat de mens wordt beknot in zijn doen en laten. Iemand die voor een leven met God kiest zal die keuze dus nogal eens moeten uitleggen of verdedigen.
In deze tijd, een samenleving en een cultuur waarin menselijke waardigheid, onderlinge gelijkwaardigheid, vrijheid van spreken en denken, en mogen zijn wie je bent terecht een groot goed is, is het niet simpel om openlijk een gelovig mens te zijn. Extremisme binnen religies in de wereld, ook al hebben ze niets met ons geloof van doen, helpt daarbij ook niet mee.
Wordt je in je leven beknot als je voor het geloof kiest? Kiezen voor God betekent inderdaad dat veel zaken gerelativeerd worden die in onze cultuur als noodzakelijk of een verworven recht worden beschouwd. Juist daarin schuilt de vrijheid, dat je niet met de massa hoeft mee te lopen, maar andere keuzes maakt, vooral ook waar het gaat om onderlinge liefde en zorg voor je naaste. De eisen van de samenleving waarin je nu eenmaal leeft worden dus niet vervangen door de eisen van God, maar krijgen een ander aandachtspunt. Daar nodigt Jezus ons toe uit.
Het evangelie van vandaag begint op een punt waar duidelijk iets aan vooraf gaat. Het gaat over brood. Nadat Jezus duizenden mensen gevoed heeft met 5 broden en 2 vissen trekt Hij zich terug. De leerlingen gaan met een boot naar de andere kant van het meer. Tijdens die toch voegt Jezus zich weer bij hen, lopend over het water. Als zij aan land komen wacht hen weer een menigte in afwachting van het brood dat Jezus hen geven zal. Maar de echte diepere betekenis van dat Brood ontgaat hen nog.
Het manna in de woestijn en het brood bij het meer waren voedsel voor het lichaam. Het echte Brood uit de hemel is voedsel voor de ziel. De verwijzing naar stuitende taal waar dit evangeliedeel mee begint zijn de woorden waarin Jezus uitlegt dat Hij het lichaam en bloed is dat als voedsel voor de mensen leven geeft. Zo zal wie mij eet, leven door mij. Het is niet het brood dat uw voorouders aten; zij zijn gestorven, maar wie dit Brood eet zal eeuwig leven. Het is maar moeilijk te begrijpen voor velen om Hem heen.
Jezus geeft in het evangelie zijn leerlingen de ruimte om hun eigen keuze te maken en hun eigen weg te vervolgen. Aan het einde van dit lange zesde hoofdstuk van Johannes, na het lange en moeilijk te bevatten gesprek over het voedsel ten leven, biedt Jezus zijn leerlingen een keuzemoment. God dringt zich niet op. Hij nodigt uit. Hij wil slechts in vrijheid gezocht en bemind worden. Een groot aantal leerlingen verlaat Hem, de Twaalf echter blijven Hem volgen en Petrus getuigt van zijn geloof.
Na dat wonderlijke breken en delen van brood en vis, heeft Jezus de kring om Hem heen proberen binnen te voeren in het geheim van het leven met God. Hij heeft hen proberen duidelijk te maken hoe een mens zich kan laten voeden door God. Het voedsel dat God geeft is nergens te koop en is anders dan alle materiële overvloed die we dagelijks over ons uitgestort krijgen. De levenswandel van Jezus zelf is het voedsel dat een mens helpt om een weg te vinden die van blijvende waarde is. Wanneer het ons lukt om in navolging van Hem te leven, worden we gevoed door diezelfde Geest die in Jezus aanwezig was. Deze Geest van de Eeuwige God, die in Christus zichtbaar is geworden, leren we dan steeds beter kennen als bron van leven, als bron van eeuwig leven.
Zo wordt het Beloofde Land ook voor ons een realiteit als wij de juiste keuze maken en voor God kiezen. Het is immers geen geografische aanduiding, maar een naamgeving voor een spirituele, geestelijke manier van leven. Het is een ander woord voor Gods Rijk waarin de gelovige mens samen met de mensen om zich heen voortdurend bewust leeft volgens Jezus voorbeeld, in de nabijheid van God. Jezus nodigt ons uit, de keuze is aan ons.

Overweging 11-07-2021 15e zdhjB (door parochiaanvoorganger Williy van Bussel  uit Wjhe)
Zowel in de eerste lezing als in het evangelie zien we dat gewone mensen, zonder gestudeerd te hebben, Gods woord gaan verkondigen. In de eerste lezing getuigt Amos over zichzelf: ‘Ik ben geen profeet of lid van een profetengilde, ik ben veehoeder en vijgenkweker. Maar de Heer heeft mij achter mijn beesten weggehaald.’ Amos is zo gewoon als je maar gewoon kunt zijn, beslist geen mens die er jarenlange studies van filosofie en theologie heeft opzitten. Voortgaand op wat hij zegt, spreekt hij alleen uit de kracht van de Heer die hem gezegd heeft: ‘Trek als profeet naar mijn volk Israël.’ En dat doet hij dus. Vanuit zijn dorp in het zuidelijke koninkrijk Juda is hij naar de hoofdstad van het noordelijke koninkrijk Samaria getrokken, en hij spreekt stevige taal tegen de religieuze praktijken die er onder het bewind van de koning beoefend worden. Die heeft, tegen de tempel van Jeruzalem in, een eigen heiligdom opgericht, waar dik betaalde priesters met veel pracht en praal voorgaan in een eredienst die ver afstaat van wat de Wet voorschrijft. Wanneer een van die priesters Amos beveelt te maken dat hij wegkomt, antwoordt die zonder aarzelen dat hij geen dik betaalde ambtenaar is zoals die priester, en dat hij alleen naar God luistert.
De groep mensen die Jezus om zich heen heeft gevormd zijn ook eenvoudige mensen, variërend in leeftijd, kwalificatie en persoonlijkheid. Het zijn vissers, handelaren, ambachtslieden en zelfs een belastingontvanger. Door eenvoudige, maar wel verschillende mensen om zich heen te verzamelen wil Jezus de gewone mensen bereiken. In zes ploegen van twee stuurt Hij ze op pad, verschillende richtingen uit.
Neem niets mee voor onderweg, behalve een stok. Bekommer je dus niet over bagage, kom sober voor de dag. Sandalen mag je dragen. Geen luxe, maar soberheid, heb vertrouwen in je boodschap, je zult van de mensen krijgen wat je nodig hebt. Waarom wel die stok en die sandalen? De stok heb je nodig als steun op de moeilijke begaanbare bergpaden en staat symbool als het kenmerk van de pelgrim. Sandalen waren geen alledaags schoeisel voor gewone mensen maar werden enkel gedragen bij een feest of viering. De apostelen mochten ze dan ook dragen bij het brengen van de blijde Boodschap.

Jezus heeft veel vertrouwen in zijn leerlingen en neemt daarbij ook een groot risico: Hij legt de verkondiging van zijn Boodschap immers in hun handen.
Zullen ze Hem wel trouw blijven? Zullen ze zijn boodschap in alle eenvoud en rechtlijnigheid overbrengen? De ervaring zal leren dat ze uiteindelijk niet allemaal opgewassen zijn tegen de verleidingen van wat hen wordt toevertrouwd: we weten hoe het met Judas verkeerd afloopt. Jezus nam dus echt wel een groot risico met zichzelf, Zijn missie voor een flink deel in andermans handen te leggen. Kenmerkend is de eenvoud en de directheid van de zending: ze gaan per twee voor de geloofwaardigheid, en ze zijn zeer sober toegerust. Het gaat immers om de boodschap, niet om de verkondiger. En als ze ergens ontvangen worden, moeten ze later de gastheer niet beledigen door naar een andere, misschien rijkere gastheer te verhuizen. En het moet gezegd: ze blijven trouw aan Jezus en aan zijn zending, want net als Hijzelf preken ze bekering, drijven ze duivels uit en genezen ze zieken.
Beste mensen, de vraag is nu, waar staan wij in deze beide verhalen? Moeten ook wij de straat op om de Blijde Boodschap te verkondigen? In feite worden ook wij iedere zondag met een opdracht heen gezonden. Ik hoor ons al reageren: ‘Ik kan dat niet, ik ben daar niet geschikt voor, ik ben daar niet voor gevormd.’ En Amos, en de apostelen? Waren die gevormd? En verder hoor ik ons ook zeggen: ‘Waarom zou ik? Wie heeft er immers nog belangstelling voor die Boodschap? Zelfs mijn eigen kinderen en kleinkinderen hebben er geen oren meer naar, en de maatschappij keert er zich meer en meer van de kerk af.’ Maar zaten de tijdgenoten van Amos en de apostelen echt te wachten op hun verkondiging?
Dus toch maar weer de vraag: moeten we met zijn allen de straat op? De vraag is terecht of dat vandaag nog zo zinvol is, maar wat we wel kunnen en moeten doen is trouw blijven, aan God en zijn verbond met ons mensen, trouw blijven aan elkaar, onze geloofsgemeenschap en ons geloof voorleven in woord en daad, zonder schaamte. Blijven samenkomen in vieringen. Gods ogen en oren, en handen en voeten zijn waar we de kans maar krijgen. Blijven proberen goed te zijn voor elkaar en voor onze medemensen, zoals God goed is voor ons. En blijven geloven dat het zaad dat we uitstrooien om ons heen nooit helemaal verloren zal gaan. Zaad dat gezaaid is, wil immers uiteindelijk ontkiemen en vrucht voortbrengen. Ook al zullen wijzelf het misschien niet meer zien: het gaat niet verloren.

Jezus zendt ook ons uit. Bereid om mensen te ontmoeten daar waar ze zijn. Bereid zijn om te luisteren en te leren, ook zonder pasklare antwoorden. Want overal direct antwoord op willen geven, kan de verdieping van een goed gesprek soms beletten.

Durven te vertrouwen op wat we onderweg zullen vinden vergt wel moed.
Maar bemoedigend is het dat Jezus zijn leerlingen twee aan twee uitzendt. Daarin wordt de verzekering gegeven dat we niet alleen op weg moeten en dat wie zò op weg gaat erop kan rekenen dat Jezus met hem meegaat !
We mogen dat de krachtbron van ons geloof noemen. Het geloof dat de Heer ons roept, ons elke dag weer voor de keuze stelt om voor Hem te kiezen. Hij blijft ons roepen om zijn Boodschap te verkondigen in de eenvoud van woord en daad en is ons daarin nabij. In gedachten mogen wij ook een stok meenemen. De stok die ook de pelgrim steun geeft op zijn tocht. Jezus is in het symbool van die stok altijd bij ons als de tocht moeilijk wordt en we steun nodig hebben. Amen.