De werkgroep Kerk in de Samenleving ( KeSa) organiseerde vorig jaar geen oogstdankviering in de geloofsgemeenschap Engelbert.
Ook dit jaar zijn de Coronamaatregelen nog steeds van invloed op plaatsen waar veel mensen samenkomen. Om die reden is een dergelijke viering niet te plannen.
In deze openluchtvieringen willen we steeds de nadruk leggen op onze afhankelijkheid van de natuur ; een aantal keren was het weer ons niet gunstig gezind en werd de viering in de kerk gehouden, in plaats van in de open lucht of op een boerderij. Afhankelijk zijn van de natuur: onzekerheid over alles wat we niet in de hand hebben. Dat geldt voor het virus dat ons in zijn greep houdt waardoor het nog steeds niet veilig is om met een grote groep bij elkaar te komen. Dit jaar werden we ook op een andere manier geconfronteerd met het feit dat niet alles maakbaar is, de extreme weersomstandigheden en wateroverlast waardoor veel oogst verloren is gegaan.
Zeker is dat klimaat verandert en dat deze ontwikkeling grote gevolgen kan hebben voor de toekomst van ons allemaal. Het gevolg kan angst zijn voor wat er kan gebeuren, maar het onder ogen zien en meehelpen aan bewustwording biedt meer mogelijkheden. Er zijn hoge ambities voor een eerlijke groene wereld uitgesproken in het klimaatakkoord van Parijs in 2019 en veel eerder in 1968 door de club van Rome waar zesendertig Europese wetenschappers hun bezorgdheid uitten over de toekomst van onze planeet. Het resulteert vier jaar later in een spraakmakende studie die uitgroeit tot een wereldwijde bestseller: “De grenzen aan de groei “ Daar zien we nog te weinig resultaat van in de hedendaagse keuzes. Al blijven klimaatactivisten en wetenschappers ons wijzen op de noodzaak tot verandering van onze houding ten opzichte van de natuur. Als we het allemaal maar gewoon vinden is er ook geen reden voor dankbaarheid; tonen we onze verantwoordelijkheid in de keuzes die we maken, dan geven we blijk van onze dankbaarheid voor al het moois dat ons omringt en waar we zuinig op moeten zijn.
Jules de Korte heeft al in 1974 het lied: “land van de toekomst” geschreven, gebaseerd op het verhaal van de ark van Noach. Je kunt het lied beluisteren op You Tube.
Ik heb twee duiven opgelaten, hij en zij, door simpelweg hun vleugels los te binden
Zodat ze vrijwel zeker volgens mij, moeiteloos de juiste richting vinden
Naar het land van de toekomst, het toekomstige land
Naar het land van de toekomst, het toekomstige land
Ik heb ze afgewacht tot de avond viel, maar nooit is een spoor van hen gevonden
Met duidelijk twijfels in mijn ziel heb ik toen twee raven uitgezonden
Naar het land van de toekomst, het toekomstige land
Naar het land van de toekomst, het toekomstige land
Maar ook de raven zijn helaas nooit weergekeerd, ik durfde er met niemand over praten
Omdat je tot het laatste toe probeert, heb ik toen twee mussen losgelaten
Naar het land van de toekomst, het Toekomstige land
Naar het land van de toekomst, het Toekomstige land
De beide mussen kwamen weer maar vraag niet hoe, ze hebben in mijn de hand de geest gegeven
Waar glijden we in 's hemelsnaam naartoe als er zelfs geen vogel meer kan leven
In het land van de toekomst, het toekomstige land
In het land van de toekomst, het toekomstige land